Od niepamiętnych czasów człowiek próbował stosować środki, których zadaniem miało być przyspieszenie gojenia się uszkodzeń ciała, a więc i zapobieganie zakażeniom bakteryjnym, choć o istnieniu bakterii dowiedział się znacznie później. Środki te z reguły były stosowane miejscowo; niektóre z nich mogły wykazywać pewne działanie przeciwbakteryjne, lecz stosowanie większości z nich oparte było na przesądach. Racjonalne zasady postępowania przeciwbakteryjnego zaczęły powstawać dopiero w XIX wieku. Stopniowy rozwój wiedzy doprowadził do powstania wielkiej liczby leków o rzeczywistym lub przypuszczalnym działaniu przeciwbakteryjnym. Obecnie można .wyróżnić dwie podstawowe ich grupy. Do pierwszej należą środki, które działają z reguły po zastosowaniu ich w miejscu przebywania i namnażania. się drobnoustrojów, niezależnie od tego, czy są to tkanki człowieka, czy przedmioty lub sprzęty. Środki należące do grupy drugiej stosowane są głównie ogólnie i dostają się do miejsca działania za pośrednictwem krwi. Zgodnie z tym w niniejszym rozdziale zostaną omówione środki, stosowane z zasady miejscowo, natomiast leki przeciwbakteryjne o działaniu ogólnym, czyli leki chemioterapeutyczne, będą przedmiotem innego rozdziału.
