Marakuja (passiflora, męczennica jadalna)
Purpurowa marakuja wywodzi się z obszarów Ameryki podzwrotnikowej od południowej Brazylii, przez Paragwaj, do północnej Argentyny. Pochodzenie formy żółtej nie jest znane, być może jej ojczyzną jest dorzecze Amazonki w Brazylii lub jest jakąś krzyżówką. W Australii owoce marakui purpurowej rozwijały się bujnie i częściowo były hodowane na przybrzeżnych obszarach Queensland do roku 1900. Przywiezione z Australii nasiona purpurowej marakui pierwszy raz zostały posiane na Hawajach w roku 1880, a w przydomowych ogrodach popularne stały się pnącza. Niemal okrągły lub nieco owalny owoc ma średnicę od 3,5 do 7,5 cm, twardą, gładką łupinkę o woskowej powierzchni i odcień od ciemnopurpurowego ze słabymi, drobnymi, białymi plamkami, do jasnożółtego lub koloru dyni. Wewnątrz znajduje się komora mniej lub bardziej wypełniona masą aromatycznych błoniastych woreczków o podwójnych ścianach wypełnionych gęstym pomarańczowym sokiem oraz aż 250 małych, twardych, ciemnobrązowych lub czarnych nasion. Jej wyjątkowy smak jest pociągający – piżmowy, podobny do guajawy i słodko-cierpki do cierpkiego. Odmiana żółta ma zwykle większe owoce niż purpurowa, ale miąższ purpurowej jest mniej kwaśny, ma bogatszy smak i aromat i większą zawartość soku (35-38 procent). Wyhodowano liczne krzyżówki żółtej i purpurowej marakui, często osiągając zmiany koloru i innych cech pośrednich pomiędzy obydwiema formami. Purpurową marakuję zaliczamy do naszej purpurowoczerwonej grupy, odmianę żółtą zaś do żółtozielonej.
