Przykładem takiej kobiety, może być Lotta z dzieła Johanna Wolfganga Goethego Pt „Cierpienia Młodego Wertera”, w której tytułowy bohater odnajduje ideał kobiecości. Sama Lotta ukazana jest niemalże jak anioł. Jest nie tylko kobietą piękną i młodą, ale i czułą, opiekuńcza oraz szlachetną. Podobnie jak Werter uwielbia dzieci, dla których zawsze ma wiele serdecznego uczucia. Jej obecność sprawiała, że ludzie nabierają ochoty do życia. Jest przy tym niesamowicie ufna oraz niewinna. Wertera traktuje, jak powiernika swoich sekretów, z chęcią spędza z nim dużo czasu, można nawet podejrzewać, że w pewien sposób odwzajemnia jego uczucia. Lotta jest jednak zaręczona z innym mężczyzną, z którym łączy ją miłość innego rodzaju, miłość dojrzalsza i bardziej odporna na nagłe porywy serca. Ogromne uczucie do pięknej Lotty kończy się dla Wertera tragicznie. W tym momencie na myśl przychodzą słowa Meandra, starożytnego poety greckiego, który mawiał, że „nie ma nic gorszego od kobiety, nawet od dobrej kobiety”, ponieważ pomimo wielkiej dobroci serca Lotty, miłość do niej była dla Wertera uczuciem zgubnym, obsesyjne myślenie o niej oraz wielki zawód, jakiego doznał, sprawiły, że popełnił on samobójstwo. Cierpienia młodego Wertera stały się w ostatnim ćwierćwieczu osiemnastego stulecia znaczącym wydarzeniem literackim i obyczajowym. Młodzi ludzie zaczęli się zachowywać tak, jak główni bohaterowie. Dochodziło nawet do fali samobójstw. Młode kobiety natomiast, zaczęły nosić na wzór Lotty skromne białe suknie z różowymi kokardami na ramionach i przy biuście. W obrazie Afrodytę zobrazowano jako uosobienie miłości, symbolizujący młodość jak również płodność czy pożądanie. Według greckich mitów, Afrodyta będą pierwowzorem Wenus narodziła się z piany morskiej niedaleko Cypru wzbogacając świat w ogromną ilość zarówno świętości jak i niewinności. Jej nagie ciało symbolizuje subtelne piękno ciała kobiety, które ukazuje się na muszli. Można odnieść wrażenie że w niej dojrzewała, czekając na odpowiedni moment by pokazać się światu, opuszczając swoje schronienie. Botticelli był artystą który zachwycał się kobiecym pięknem, uważany był za mistrza w obrazowaniu kobiecego piękna, jego zdaniem każda kobieta miała coś z bogini miłości. Zauważył, ze warto uwieczniać każdy etap rozwoju piękna kobity, ponieważ jest to coć niezwykłego i niepowtarzalnego. Sensem tego obrazu jest oddanie chwały kobiecie jako pierwiastkowi boskości, czczenie i szanowanie. Obraz kobiety przypominającej Afrodytę pojawiał się wyjątkowo często nie tylko w sztuce starożytnej a również barokowej. Można nawet powiedzieć że w okresie baroku pojawiał się znacznie częściej. Wyraźna inspiracja mitologią oraz zachwyt nad kobiecym ciałem sprawiły że powstawało niezwykle dużo obrazów ilustrujących postać Afrodyty, a każdy z nich opierał się na ogólnie przyjętej zasadzie bogini miłości jako młodej i pięknej dziewczyny o łagodnym spojrzeniu oraz kształtnym ciele.
